Ἀγαπητοὶ Ἀδελφοὶ καὶ Ἀδελφές μου,
Ἡ λαμπροφόρος Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἀξιωθήκαμε νὰ γιορτάζουμε καὶ φέτος, εἶναι τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν πεπτωκότα ἄνθρωπο.
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε γιὰ νὰ ἀναστηθεῖ κάθε ἄνθρωπος· γιὰ νὰ ξαναγίνει ἀθάνατος ὅπως τὸν ἔπλασε ὁ Δημιουργός του, νὰ νικήσει τὸν θάνατο ἑνωμένος μὲ τὴν πηγὴ τῆς Ζωῆς.
«Ἀνάστησον ἡμᾶς πεσόντας τῇ ἁμαρτίᾳ», (Αἶνοι Δ´ Ἤχου) ψάλλουμε κατὰ τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἱκετεύοντας τὸν Κύριο νὰ μᾶς ἐγείρει ἀπὸ τὸν ψυχοκτόνο ὕπνο τῆς ἁμαρτίας, νὰ μᾶς ἀνορθώσει ἀπὸ τὶς πτώσεις μας, γιὰ νὰ «συμμετάσχουμε πραγματικὰ καὶ στὴν ἀνάστασή Του». (Ρωμ. 6:5)
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν μᾶς ἀφορᾶ μόνον στὴν μετὰ θάνατον ζωή, στὴν ὁποία «προσδοκοῦμε ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος». Ἐὰν δὲν ἀναστηθοῦμε πνευματικὰ σ᾽ αὐτὴ τὴν ζωὴ οὔτε καὶ στὴν ἄλλη θὰ ἀναστηθοῦμε.
Ἀλήθεια, τί σημαίνει πνευματικὴ ἀνάσταση;
Σημαίνει κατ᾽ ἀρχὴν ὅτι «ἔχουμε πεθάνει γιὰ τὴν ἁμαρτία» (Ρωμ. 6:2) καὶ «περπατᾶμε, δηλαδὴ ζοῦμε, μιὰ καινούργια ζωή». (Ρωμ. 6:4)
Σημαίνει ἐπίσης ὅτι «ὁ παλιὸς ἁμαρτωλὸς ἑαυτός μας πέθανε στὸν σταυρὸ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. Ἔτσι, ἔπαψε νὰ ζεῖ ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος καὶ δὲν εἴμαστε πιὰ ὑπόδουλοι στὸν ζυγὸ τῆς ἁμαρτίας. Γιατὶ σὲ ἕναν ποὺ πέθανε, ἡ ἁμαρτία δὲν ἔχει πιὰ καμία ἐξουσία». (Ρωμ. 6:6-7)
Αὐτὴ τὴν μεγάλη Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας ἔχει ὑπόψη του ὁ ἱερὸς ὑμνογράφος ὅταν γράφει μὲ ἀπόλυτη πεποίθηση ὅτι «Χθὲς συνεθαπτόμην σοι, Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ἀναστάντι σοι· συνεσταυρούμην σοι χθές· αὐτός με συνδόξασον, Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». (Κανών Ἀναστάσεως, ᾽Ωδή Γ´)
Ὅλα ὅσα ἀναφέραμε πιὸ πάνω σημαίνουν ὅτι γιὰ νὰ εἶναι ἡ ζωή μας ἀναστημένη «νῦν καὶ ἀεί», δὲν ἀρκεῖ νὰ πιστεύουμε μόνον θεωρητικὰ στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε στὴν ζωή μας ὡς ἀναστημένοι ἄνθρωποι. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μ᾽ ἄλλα λόγια δὲν εἶναι μιὰ ἰδεολογία, ἀλλὰ ἕνας συγκεκριμένος τρόπος ζωῆς, βασισμένος στὴν Ζωὴ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας.
Αὐτὸ σημαίνει στὴν πράξη ὅτι:
Ὁ ἀναστημένος ἄνθρωπος μετανοεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ ἀγωνίζεται νὰ μὴν τὶς ἐπαναλάβει, γιατὶ γνωρίζει ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶναι αἰώνιος θάνατος.
Ὁ ἀναστημένος ἄνθρωπος ἀγαπᾶ ὅλους καὶ «συγχωρεῖ πάντας τῇ ἀναστάσει». (Δοξαστικὸ Ὄρθρου Ἀναστάσεως)
Ὁ ἀναστημένος ἄνθρωπος ζεῖ μὲ δοξολογία τὴν κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς του. Δηλαδὴ «εἴτε τρώει, εἴτε πίνει, εἴτε ὁ,τιδήποτε ἄλλο κάνει, τὰ κάνει ὅλα γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ». (πρβλ. 1 Κορ. 10:31)
Ὁ ἀναστημένος ἄνθρωπος ἔχει «τὴν χαρὰ τοῦ Χριστοῦ μέσα του σὲ ὅλη τὴν πληρότητά της» (πρβλ. Ἰω. 17:13) καὶ αὐτὴ τὴν θεϊκὴ χαρὰ τὴν μεταφέρει πηγαία καὶ ἀπροσποίητα σὲ ὅποιον συναναστρέφεται.
Ὁ ἀναστημένος ἄνθρωπος εἶναι φῶς μὲ τὶς πράξεις του γιατὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ καὶ τὰ καταχθόνια». (Κανών Ἀναστάσεως, ᾽Ωδή Γ´)
Λίαν ἀγαπητοὶ καὶ προσφιλεῖς Ἀδελφοί μου, μαζὶ μὲ τὸν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πισιδίας π. Σωτήριο, τοὺς Κληρικούς μας καὶ τοὺς Συνεργούς μας ἐν Κυρίῳ, σᾶς ἀπευθύνουμε μὲ πνευματικὴ εὐφροσύνη τὸν γλυκύφθογγο χαιρετισμὸ Χριστὸς Ἀνέστη!
Εἴθε ἡ ζωὴ ὅλων μας νὰ εἶναι ἀναστημένη ὥστε στὸν καθένα μας νὰ γίνει πραγματικότητα ὁ λόγος τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸν κάθε Ἅγιο: «καὶ πράττων ἐδίδασκες». Ἔτσι θὰ γίνουμε ἀδιάψευστοι μάρτυρες καὶ ἀγγελιαφόροι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Μετὰ πολλῆς ἀγάπης ἐν Κυρίῳ ἀναστάντι,
+ ὁ Κορέας Ἀμβρόσιος