Ο θάνατος ενός συνανθρώπου μας, και μάλιστα ο αιφνίδιος, λίγες φορές μπορεί να έχει τόσες και τέτοιες ιεραποστολικές διαστάσεις, όσες είχε στην Κορέα η κοίμηση ενός πιστού νέου στην Ελλάδα.
Το συνεργείο των αγιογράφων εξ Ελλάδος με τους βοηθούς τους Έλληνες, Κορεάτες και Ταϊβανέζους, σαράντα τον αριθμό, βρίσκονται στον νεόδμητο ιερό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην πόλη Jeonju. Σαν ένα ευλογημένο μελίσσι άλλοι είναι ανεβασμένοι στις σκαλωσιές σχεδιάζοντας ή αγιογραφώντας και άλλοι στο δάπεδο του ναού εργαζόμενοι σε διάφορες βοηθητικές εργασίες. Ξαφνικά έρχεται τηλεφωνικώς η θλιβερή είδηση ότι ο είκοσι ενός έτους φοιτητής Χ., αδελφός ενός εκ των μελών της αποστολής, έχασε την ζωή του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα! Οι γονείς τού αποθανόντος συντετριμμένοι, δεν έχουν το κουράγιο να ανακοινώσουν στο άλλο παιδί τους που βρίσκεται τόσο μακρυά στην Κορέα το τραγικό συμβάν. Τηλεφωνούν στον Επίσκοπο και του αναθέτουν την δύσκολη αυτή αποστολή. Με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία η μητέρα προσπαθεί την δύσκολη αυτή ώρα να βάλει σε τάξη τα λόγια της και ο πατέρας αρκείται να πει: «Το παιδί μας είναι τώρα ένας άγγελος στον Ουρανό»!
Μετά το τέλος της συνομιλίας ο Επίσκοπος με διακριτικό τρόπο ενημερώνει έναν προς έναν όλα τα μέλη της αποστολής και τους πληροφορεί ότι σε λίγο θα τελεσθεί επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του Χ. Τους παρακαλεί να προσευχηθούν για να βρει ο ίδιος κατάλληλο τρόπο ώστε να μιλήσει στον αδελφό τού κεκοιμημένου. Οι στιγμές είναι δύσκολες. Όλοι είναι συγκλονισμένοι. Επικρατεί βουβή θλίψη.
Η συνάντηση γίνεται εντός του παρεκκλησίου του ναού, όπου βρίσκεται το βαπτιστήριο. Ο Ν. όταν ακούει την θλιβερή είδηση κάνει αυθόρμητα τον σταυρό του λέγοντας: «Δόξα σοι, Κύριε. Το μόνο πράγμα που με απασχολεί είναι να ήταν ο αδελφός μου έτοιμος για τον Παράδεισο»!
Όλοι περιμένουν έξω από το βαπτιστήριο του ιερού ναού για το Μνημόσυνο. Αρχίζει η Ακολουθία με συγκρατημένους λυγμούς. Συγκλονίζει ο αδελφός του κεκοιμημένου στο ψαλτήρι ψάλλοντας και με άλλα μέλη της αποστολής, τα νεκρώσιμα τροπάρια. Στο «Αιωνία η μνήμη» γονατίζουν όλοι, ακολουθώντας την κορεατική παράδοση προς τιμήν του κεκοιμημένου. Στο τέλος ψάλλεται τρεις φορές το «Χριστός Ανέστη» σκορπίζοντας την ελπίδα της Αναστάσεως. Στα λίγα παρηγορητικά λόγια, που ψελλίζει συγκινημένος ο Επίσκοπος, τονίζεται με έμφαση η πίστη στην ανάσταση των νεκρών, η μόνη που μπορεί να παρηγορήσει αληθινά. Κατόπιν όλοι, ο ένας μετά τον άλλο, εύχονται στον Ν. καλή ανάπαυση στον αδελφό του. Οι Κορεάτες, που δεν εκδηλώνουν εύκολα τα συναισθήματά τους με λόγια και χειρονομίες, ξεπέρασαν τον εαυτό τους, αγκαλιάζοντας τον Ν. και εκφράζοντας με δάκρυα την συμπαράστασή τους.
Μετά το τέλος του Μνημοσύνου ακούσαμε τον Ν. να λέει: «Τώρα, μετά το Μνημόσυνο είμαι χαρούμενος. Αυτό χρειαζόμουν»! Η ψυχική ανάπαυση ολοκληρώθηκε όταν μάθαμε από την Ελλάδα ότι ο Χ. την προηγούμενη μέρα πριν τον τραγικό θάνατό του είχε εξομολογηθεί και είχε εκφράσει στην γιαγιά του την χαρά του από την συμμετοχή του στο Μυστήριο της Μετανοίας.
Στην τεσσαρακονταμελή ομάδα των αγιογράφων συμμετείχαν αρκετοί Κορεάτες Ορθόδοξοι, αλλά και μη Ορθόδοξοι. Προς όλους η κοίμηση του αείμνηστου Χ. και η αντιμετώπισή της από τον αδελφό του Ν., λειτούργησε ως μεγάλος διδάσκαλος του Ορθόδοξου ήθους. Αυτά που θεωρητικά είχαν διδαχθεί οι Ορθόδοξοι Κορεάτες κατά την κατήχησή τους για την υπέρβαση του θανάτου υπό το φως της Αναστάσεως του Χριστού, τα είδαν εφαρμοζόμενα στην πράξη. Αλλά και στους ετερόδοξους Κορεάτες και Ταϊβανούς λειτούργησε ως δυναμική μαρτυρία της Ορθόδοξης πίστης και ζωής.
Οι καθημερινές «Παρακλήσεις» του Δεκαπενταυγούστου, ως προετοιμασία για την επικείμενη μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, λειτουργούσαν επίσης παραμυθητικά στις ψυχές όλων μας και μας δίδασκαν την κατάργηση του θανάτου και της φθοράς, δια του θανάτου του Χριστού, ψάλλοντας: «Θανάτου καὶ τῆς φθορᾶς ὡς ἔσωσεν, ἑαυτὸν ἐκδεδωκὼς τῷ θανάτῳ, τὴν τῇ φθορᾷ καὶ θανάτῳ μου φύσιν, κατασχεθεῖσαν Παρθένε δυσώπησον, τὸν Κύριόν σου καὶ Υἱόν, τῆς ἐχθρῶν κακουργίας με ῥύσασθαι».
Ας είναι αιωνία η μνήμη του αείμνηστου αδελφού μας Χ., και ο Αρχηγός της ζωής και του θανάτου να χαρίζει στους οικείους του την άνωθεν ενίσχυση και παρηγορία.
Αθανασία Κοντογιαννακοπούλου