Προσφιλείς αδελφοί και αδελφές μου εν Κυρίω,

«Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι», ομολογήσαμε αμέσως μετά την Ανάσταση του Χριστού κατά τον Όρθρο του Πάσχα. Διακηρύξαμε με βεβαιότητα ότι αξιωθήκαμε να δούμε τον Αναστάντα Κύριο, ο Οποίος ζητά την αγάπη μας ως αντάλλαγμα της δικής Του θυσιαστικής Αγάπης.

Μετά την Ανάστασή Του ο Κύριος ρώτησε τον Πέτρο: «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με» (Ιω. 21:15); Το ίδιο ερώτημα απευθύνει διαχρονικά και στον καθένα μας προσωπικά: «Παιδί μου, αγαπάς με»; Τι θα Του απαντήσουμε;

Ο Κύριος άπλωσε τις ματωμένες παλάμες Του στον Σταυρό και «ήνωσε τα το πριν διεστώτα». Άπλωσε τις παλάμες Του και ένωσε τον άνθρωπο με τον Θεό και τον συνάνθρωπό του. Πάνω από τον Σταυρό Του μας έδειξε το μέτρο της αληθινής αγάπης. Γι᾽ αυτό κι ο χριστιανός ποιητής λέει: «Μη με ρωτάς ποιο είναι το μέτρο της αγάπης· δες τον Σταυρό». Το ερώτημα το οποίο πρέπει να μας απασχολεί είναι: Εμείς πώς θα αποδείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας προς τον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο, ο Οποίος μας αγάπησε με «τέλεια αγάπη» (Ιω. 13:1);

Η απόδειξη της δικής μας αγάπης προς τον Χριστό περνά μόνον μέσω της αγάπης μας προς τον «πλησίον». Άλλος τρόπος ή δρόμος δεν υπάρχει· είναι μονόδρομος. Ο Χριστός με την σταυρική Του θυσία μάς έδειξε το μέτρο της δικής μας αγάπης προς τον κάθε συνάνθρωπό μας. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μιλάει για το θέμα αυτό ξεκάθαρα: «Αν ο Θεός, αγαπητοί μου, έτσι μας αγάπησε, οφείλουμε κι εμείς ν᾽ αγαπάμε ο ένας τον άλλο» (1 Ιω. 4:11).

«Αλλήλους περιπτυξώμεθα» ψάλλαμε επίσης στο τέλος του Όρθρου του Πάσχα. Και αφού αποκαλέσαμε όλους «αδελφούς» μας, στην συνέχεια η Εκκλησία μάς παρότρυνε να  «συγχωρήσωμεν πάντας τη αναστάσει». Η λέξη «πάντας», την οποία χρησιμοποιεί ο ιερός υμνογράφος, δεν είναι ρητορικό σχήμα υπερβολής, αλλά σημαίνει ότι πρέπει να αγαπάμε και να συγχωρούμε όλους αδιακρίτως. Μετά την Ανάσταση τού Χριστού δεν επιτρέπεται να έχουμε «εχθρούς». Όλοι χωρίς καμμιά εξαίρεση πρέπει να βρίσκουν χώρο στην αγαπώσα καρδία μας. Αγαπώ σημαίνει πρώτα απ᾽ όλα συγχωρώ τους πάντες. Και συγχωρώ σημαίνει «κάνω χώρο», έχω πλατυσμό καρδίας, δηλαδή ανοίγω την καρδιά μου για να χωρέσει τον «άλλο», τον «αντίθετο», τον «ξένο», τον «διαφορετικό», ακόμη κι αυτόν που με πλήγωσε και με έβλαψε. Έχω «μεγάλη καρδιά» που μπορεί να χωρέσει μέσα της, με μεγαλοψυχία και αξιοπρέπεια, την  αδυναμία και την ιδιορρυθμία του άλλου.

Η αγάπη και η συγχωρητικότητα προς τον «πλησίον» είναι απόδειξη της αγάπης μας προς τον Θεό, ενώ το μίσος είναι απόδειξη ότι ακολουθούμε στην ζωή μας τον εμπνευστή και πατέρα του τον διάβολο, που με το μίσος καταστρέφει και φυγαδεύει την αμοιβαία αγάπη μεταξύ των ανθρώπων. Ο Ιησούς Χριστός πέθανε εξ αιτίας του σατανικού μίσους (Μτ. 27:18), αλλά με τον σταυρικό θάνατό Του κατέστρεψε το μίσος και ξαναέφερε την αγάπη στον κόσμο.

Τώρα, μετά την Ανάσταση του Χριστού, όποιος μισεί, όποιος δεν συγχωρεί είναι αδύνατο να σχετίζεται με τον Θεό τής τελείας αγάπης, του απείρου ελέους και της αφάτου φιλανθρωπίας. Όποιος δεν αγαπά και δεν συγχωρεί τους πάντες είναι αδύνατο να ψάλλει το: «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

Με την αγάπη και την συγχωρητικότητα ελκύουμε την χάρη του Θεού στην καρδιά μας, γιατί «με τί­πο­τα άλλο πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν ευα­ρε­στεί­ται ο Κύ­ριος, όσο το να συγ­χω­ρού­με τον συνάνθρω­πό μας» (Ιω. Χρυσόστομος). «Ο Θεός, παι­δί μου, δεν κρύ­βε­ται πίσω από τους θά­μνους! Ούτε χρειά­ζε­ται να σκαρ­φα­λώ­σεις στα βου­νά για να Τον συ­ναν­τή­σεις! Έρ­χε­ται Αυ­τός και σε βρί­σκει, κάθε φορά που συγ­χω­ρείς κά­ποιον που σ’ έβλα­ψε, κάθε φορά που βο­η­θάς κά­ποιον που βρί­σκε­ται σε ανάγ­κη… Έλ­κε­ται η Θεία Χά­ρις, παι­δί μου, δεν εκ­βιά­ζε­ται…» (άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ).

Είθε ο καθένας μας να γίνει άνθρωπος της θεάρεστης διπλής αγάπης· της αγάπης προς τον Θεό και προς τον πλησίον, κατά το αγιογραφικό παράγγελμα: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου καὶ εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της δυνάμεώς σου» (Δευτ. 6: 4-5), «και τον πλησίον σου ως εαυτόν» (Λευτ. 19:18). Έτσι ολόκληρη η ζωή μας θα είναι ένα αναστάσιμο πανηγύρι. Τότε η Ανάσταση του Χριστού θα είναι πραγματικά το κέντρο της ζωής μας, όπως ακριβώς είναι το κέντρο της πίστης μας και της Εκκλησίας μας.

Εύχομαι ολόψυχα σε σας και στους οικείους σας, και εκ μέρους των κληρικών, των μοναχών και των συνεργών μας εν Κυρίω, να είναι πάντοτε η ζωή σας λουσμένη μέσα στο φως της Ανάστασης· να είστε «παιδιά της ανάστασης» (Λκ. 20:36)· να έχετε υγεία ψυχής και σώματος και να σκορπίζετε την αγάπη γύρω σας παντού και πάντοτε, «κι ως αναστήθηκε ο Χριστός, όμοια κι ο λόγος του πιστός κι εσείς θ’ αναστηθείτε».

Χριστός Ανέστη!

Μετά πολλής πάντοτε αγάπης και τιμής εν Κυρίω αναστάντι,

+ ο Κορέας και Έξαρχος Ιαπωνίας Αμβρόσιος