Τὴν Τετάρτη 22 Ἰανουαρίου πραγματοποιήθηκε ἡ 16η Κληρικολαϊκὴ Συνέλευση τῆς Ὀρθόδοξης Μητρόπολης Κορέας, ποὺ σύμφωνα μὲ τὸ Καταταστικὸ λειτουργίας της, σκοπὸ εἶχε τὸν πνευματικὸ καὶ οἰκονομικὸ ἀπολογισμὸ τοῦ παρελθόντος ἔτους 2019 καὶ τὸν πνευματικὸ προγραμματισμὸ καὶ τὸν οἰκονομικὸ προϋπολογισμὸ τοῦ ἔτους 2020. Τὸ κύριο θέμα τῆς 16ης Κληρικολαϊκῆς Συνελεύσεως ἦταν: ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ, τὸ ὁποῖο τέθηκε ὡς βάση τῶν πνευματικῶν προσπαθειῶν τῶν πιστῶν τοῦ τρέχοντος ἔτους. Κατωτέρω δημοσιεύουμε τὴν κεντρικὴ ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Κορέας μὲ τὴν ὁποία ἄρχισε ἡ προαναφερόμενη Συνέλευση.
«Οἱ πιστοὶ ὅλοι ἦσαν ἀφοσιωμένοι στὴν διδασκαλία τῶν ἀποστόλων καὶ στὴν μεταξύ τους κοινωνία, στὴν τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ στὶς προσευχές». (Πρ. 2:42)
Σύμφωνα μὲ τὴν δογματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως αὐτὴ εἶναι διατυπωμένη στὴν Ἁγία Γραφή, ὁ Θεὸς εἶναι Τραδικός. Εἶναι κοινωνία τριῶν Προσώπων. Ὁ Πατήρ, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Εἶναι μία Οὐσία, ἀλλὰ τρία Πρόσωπα. Τὰ τρία Πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι σὲ συνεχῆ καὶ πλήρη κοινωνία μεταξύ τους. Ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν δὲν εἶναι μονάδα, ὅπως εἶναι σὲ ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλὰ Τριάδα. Εἶναι σχέση προσώπων. Συνομιλοῦν μεταξύ τους. Συναποφασίζουν. Συνδημιουργοῦν. Συνεργάζονται σὲ ὅλα.
Αὐτὸ φαίνεται ξεκάθαρα, μεταξὺ ἄλλων, καὶ στὴν δημιουργία τῶν Πρωτοπλάστων: Ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶπε καθ᾽ ἑαυτόν· «ἄς δημιουργήσουμε τώρα τὸν ἄνθρωπον, σύμφωνα μὲ τὴν δική μας εἰκόνα, καὶ νὰ ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ ὁμοιάσει μὲ ἡμᾶς». (Γεν. 1:26) Καὶ μετὰ τὴν δημιουργία τοῦ προπάτορος Ἀδάμ καὶ τὴν τοποθέτησή του στὸν Παράδεισο, ὁ Τριαδικὸς Θεὸς εἶπε πάλι καθ᾽ ἑαυτόν· «δὲν εἶναι καλὸν νὰ μείνει μόνος του ὁ ἄνθρωπος. Ἄς δημιουργήσουμε πρὸς χάριν αὐτοῦ βοηθόν του, πλάσμα ὅμοιον μὲ αὐτόν». (Γεν. 2:18) Ἔτσι δημιουργήθηκε ἡ προμήτορά μας Εὔα.
Ἀπ᾽ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καταλαβαίνουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι κοινωνικὸ ὄν. Δὲν εἶναι πλασμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ ζεῖ μόνος του. Ὁ Ἀδάμ, παρόλο ὅτι ζοῦσε σὲ ἰδανικὲς συνθῆκες μέσα στὸν Παράδεισο, ἐν τούτοις δὲν ἦταν χαρούμενος γιατὶ ἦταν μόνος. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Τριαδικὸς Θεὸς τοῦ ἔδωσε ὡς σύντροφο καὶ συνβοηθό του τὴν Εὔα.
Μετὰ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων ἡ κοινωνικότητα τοῦ ἀνθρώπων τραυματίστηκε. Ὅταν, δηλαδή, ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα μὲ τὴν ἁμαρτία τους διέκοψαν τὴν κοινωνία τους μὲ τὸν Θεό, ἡ πρώτη συνέπεια τῆς ἀκοινωνησίας τους μὲ τὸν Θεὸ ἦταν ἡ ἔχθρα μεταξὺ τῶν παιδιῶν τους. Ὁ πρῶτος φόνος τῆς ἀνθρωπότητας, ὁ φόνος τοῦ Ἄβελ ἀπὸ τὸν σαρκικὸ ἀδελφό του Κάϊν, σηματοδότησε τὴν ἔναρξη τῆς διαταραχῆς τῶν διαπροσωπικῶν σχέσεων στὸ ἀνθρώπινο γένος.
Σ᾽ ὅλη τὴν μακρὰ προχριστιανική περίοδο μέχρι τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ στὴν γῆ, ἡ ἀνθρώπινη Ἱστορία εἶναι γεμάτη πολέμους μὲ ποταμοὺς αἵματος. Ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ «ἔκτισε» τὴν Ἐκκλησία μὲ τὸ Τίμιο Αἷμα Του. Καὶ σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «νὰ συνάξει σὲ μιὰ ἑνότητα τὰ διασκορπισμένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ». (Ἰω. 11:52) Νὰ ἑνώσει τοὺς ἀνθρώπους σὲ ἕνα σῶμα, στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. (βλ. 1 Κορ. 12:12-27)
Ἡ ἐπὶ γῆς ἄκτιστη Ἐκκλησία εἶναι κοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Εἶναι θεανθρώπινος ὀργανισμός. Δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία μόνον μὲ τὸν Θεὸ ἤ μόνον μὲ ἀνθρώπους. Τέτοια «Ἐκκλησία» εἶναι ἀνύπαρκτη. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι οἰκογένεια. Μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ ὡς Πατέρα καὶ τοὺς πιστοὺς ὡς παιδιά Του. Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ κοινὸς Πατέρας ὅλων μας. Καὶ ἀφοῦ ἔχουμε κοινὸ Πατέρα ἄρα εἴμαστε μεταξύ μας ὅλοι ἀδέλφια.
Τὸ Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, κατὰ τὸ ὁποῖο ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ χωματένιοι ἄνθρωποι ἀξιωνόμαστε νὰ μεταλαμβάνουμε ἀπὸ τὸ κοινὸ ἅγιο Ποτήριο τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τὸ κατ᾽ ἐξοχὴν Μυστήριο τῆς ἑνότητας καὶ τῆς κοινωνίας μεταξύ μας. Ὅπως ὅλα τὰ παιδιὰ σὲ μιὰ σαρκικὴ οἰκογένεια ἔχουν τὴν ἴδια ὁμάδα αἵματος μεταξύ τους, ἔτσι καὶ οἱ πιστοὶ ἐφόσον μὲ τὴν μετάληψη τῆς θείας Κοινωνίας γίνονται «σύσσωμοι καὶ σύναιμοι τοῦ Χριστοῦ» (Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατήχησις 4:1), γίνονται καὶ μεταξύ τους ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ.
Αὐτὸ τὸ μυστήριο τῆς ἑνότητας καὶ κοινωνίας μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων πραγματοποιήθηκε μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ στὴν πρώτη Χριστιανικὴ Ἐκκλησία, ὅπως μᾶς τὸ περιγράφουν οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: «Οἱ πιστοὶ ὅλοι ἦσαν ἀφοσιωμένοι στὴν διδασκαλία τῶν ἀποστόλων καὶ στὴν μεταξύ τους κοινωνία, στὴν τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ στὶς προσευχές». (Πρ. 2:42) Μὲ κέντρο τὴν θεία Εὐχαριστία καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων εἶχαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἀληθινὴ ἀδελφικὴ κοινωνία μεταξύ τους.
Τὸ παράδειγμα τῆς πρώτης Ἐκκλησίας ἀκολούθησαν ὅλες οἱ κατὰ τόπους Ἐκκλησίες, ποὺ ἱδρύθηκαν μὲ τὸ κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἀποστολικῶν Πατέρων καὶ τῶν διαδόχων τους. Ὁ σκοπὸς τῆς Ἐκκλησίας ἦταν ἀπόλυτα προκαθορισμένος: Ἡ κοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν Θεὸ καὶ καὶ τὸν πλησίον.
Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ μοναδικὸς σκοπὸς τῆς ἐν Κορέᾳ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, τῆς ὁποίας τὴν ἐπέτειο τῶν 120 χρόνων ἑορτάζουμε τὸ 2020. Καὶ τὸ ἐρώτημα, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ θέσουμε, μὲ διάθεση αὐτοκριτικῆς στὸν ἑαυτό μας ὅλοι ὅσοι εἴμαστε μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Μητρόπολης Κορέας, εἶναι τὸ ἑξῆς: Νιώθουμε ὅτι εἴμαστε ἕνα Σῶμα; Πιστεύουμε ὅτι εἴμαστε μιὰ οἰκογένεια μὲ τὸν Χριστὸ ὡς Κεφαλὴ καὶ Πατέρα μας καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους πιστοὺς ὡς μέλη καὶ κατὰ πνεῦμα ἀδελφούς μας;
Ἡ ἀπάντηση φανερώνεται ἀπὸ τὸν τρόπο ἐπικοινωνίας καὶ συμπεριφορᾶς μεταξύ μας. Εἶναι ἀπόλυτα σαφὲς πὼς ἐὰν δὲν αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη ἐπικοινωνίας μὲ τὰ λοιπὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, τότε δὲν εἴμαστε μέλη τοῦ αὐτοῦ σώματος. Ἐὰν τοὺς Κορεάτες καὶ μὴ ποὺ ἐκκλησιάζονται στὴν Ἐκκλησία μας τοὺς θεωροῦμε «ξένους» καὶ ὄχι «δικούς» μας, γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν νιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ τοὺς μιλήσουμε, τότε δὲν ἔχουμε καταλάβει τί σημαίνει Ἐκκλησία. Ἐὰν δὲν συμμετέχουμε στὶς χαρὲς καὶ στὶς λύπες τῶν ἄλλων, τότε σημαίνει πὼς δὲν ἔχει μιλήσει στὴν καρδιά μας ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Πραγματικά, ὅταν ὑποφέρει ἕνα μέλος, συμπάσχουν ὅλα τὰ μέλη· κι ὅταν τιμᾶται ἕνα μέλος, χαίρονται μαζί του ὅλα τὰ μέλη. Ἐσεῖς ὅλοι μαζὶ ἀποτελεῖτε τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καὶ εἶστε μέλη του, ὁ καθένας σας χωριστά». (1 Κορ. 12:26-27)
Τὸ θέμα αὐτὸ ἔχει πολλὲς προεκτάσεις καὶ συνέπειες γιὰ τὴν πνευματική μας πρόοδο καὶ τὴν πρόοδο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄς ἀναρωτηθοῦμε: Μήπως ὑπάρχουν πιστοὶ ποὺ τοὺς βλέπουμε κάθε Κυριακὴ καὶ ἑορτὴ στὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ποτὲ δὲν τοὺς ἔχουμε μιλήσει; Μήπως γιὰ δεκαετίες ἴσως συμμετέχουμε στὴν συνεστίαση κατὰ τὸ κοινὸ «Γεῦμα τῆς Ἀγάπης», ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἐπιδιώξαμε νὰ καθίσουμε δίπλα τους γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουμε τρώγοντας μαζί τους; Μήπως οἱ ἐπισκέπτες τῆς Ἐκκλησίας μας συναντοῦν μιὰ ἀφιλόξενη ἀτμόσφαιρα καὶ ἀπογοητεύονται; Μήπως οἱ νεοφώτιστοι σκανδαλίζονται ἀπὸ τὴν μὴ ἀδελφικὴ στάση μας καὶ φεύγουν; Μήπως ἀπὸ τὴν συμπεριφορά μας διδάσκονται τὰ παιδιά μας νὰ ἀκολουθοῦν τὸν ἴδιο δρόμο καὶ συνεπῶς τὸ μέλλον δὲν διαγράφεται ἐλπιδοφόρο;
Τὸ κεντρικὸ θέμα γιὰ τὸ ἔτος 2020 «Ἐπικοινωνία: ὁ δρόμος τῆς καρδιᾶς», εἶναι ἕνα θέμα, ποὺ ἔχει τεράστια σημασία γιὰ τὴν σύγχρονη ἐποχή, τῆς «ἠλεκτρονικῆς τάξης πραγμάτων», στὴν ὁποία ζοῦμε. Γιατὶ ἡ σύγχρονη κοινωνία, μὲ τὸν καταιγισμὸ τῶν ἠλεκτρονικῶν μέσων ποὺ διαθέτει, μετατρέπεται διαρκῶς ἀπὸ κοινωνικὴ σὲ ἀτομοκεντρικὴ – μοναχική, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν νὰ «ψυχραίνεται» (βλ. Μτ. 24:12) Γιατί, ὅπως ἀναφέρει σὲ μήνυμά του ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης: «Η αγάπη είναι πάντοτε μία συγκεκριμένη σχέσις με συγκεκριμένα πρόσωπα, είναι ζώσα συνύπαρξις, συνομιλία, συνεργασία. Δεν ευδοκιμεί ως μία αφηρημένη επικοινωνία εις τον κυβερνοχώρον, ως ανταλλαγή ηλεκτρονικών μηνυμάτων και εικόνων. Το «αφηρημένον» και «διαδικτυακόν» ψύχει την κοινωνίαν και την αγάπην. Ἡ πρόσωπο πρὸς πρόσωπο ἐπικοινωνία, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν καρδιακὴ ἐπαφὴ ἔχει στὴν πλειονότητα τῶν ἀνθρώπων ἀντικατασταθεῖ, δυστυχῶς, μὲ τὴν ἄψυχη «ψηφιακὴ ἐπικοινωνία». Καθημερινῶς ὅλο καὶ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀποφεύγουν τὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους γιατὶ ἐθίζονται στὴν εἰκονικὴ ἐπικοινωνία καὶ πραγματικότητα. Πάρα πολλοὶ ἄνθρωποι παγκοσμίως ὑποφέρουν ἀπὸ μοναξιὰ καὶ κατάθλιψη γιατὶ σπανίζουν ὅλο καὶ περισσότερο οἱ «καλοὶ σαμαρεῖτες», ποὺ θὰ εἶχαν τὴν διάθεση νὰ ἐπικοινωνήσουν προσωπικὰ μαζί τους.
Τὸ πρόβλημα τῆς μοναξιᾶς γίνεται ἀκόμη πιὸ σοβαρὸ ἐὰν σκεφτοῦμε ὅτι ὅλο καὶ περισσότεροι νέοι ἄνθρωποι ἐπιλέγουν νὰ ζοῦν μόνοι τους καὶ δὲν ἐπιθυμοῦν μόνιμες καὶ νόμιμες σχέσεις μέσα στὸν γάμο. Γι αὐτὸ στὴν ἐποχή μας πολλοὶ προτιμοῦν νὰ ζοῦν μὲ τὶς ἠλεκτρονικὲς ὀθόνες καὶ τὰ κατοικίδια ζῶα, παρὰ μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ αἰώνιος, ὅμως, λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι: «Οἱ δύο εἶναι ὠφελιμώτεροι στοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τὸν ἕνα καὶ μόνον, διότι μὲ τὴν συνεργασία μεταξύ τους ἡ ἀμοιβή τους θὰ εἶναι πλούσια. Ἐὰν ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο πέσει, ὁ ἄλλος θὰ σηκώσει τὸν πεσμένο σύντροφό του. Ἀλλοίμονο ὅμως στὸν ἕνα καὶ μόνο, ὅταν πέσει καὶ δὲν ὑπάρχει δεύτερος νὰ τὸν σηκώσει»! (Ἐκκλησιαστὴς 4:10) Καὶ σχολιάζει σχετικὰ ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος: «Ὁ ἕνας οὔτε νὰ σηκωθεῖ μπορεῖ οὔτε νὰ ἀναπαυθεῖ· τὸ νὰ εἶναι ὅμως οἱ δύο μαζὶ καὶ στὶς συμφορὲς εἶναι πολὺ μεγάλο πρᾶγμα» (PG 52:4) Εἶναι πολύ χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Κύριος μᾶς ὑπόσχεται τὴν θεϊκὴ παρουσία Του στὴν κοινωνία τῶν προσώπων καὶ ὄχι στὴν ἀτομικότητα: «Γιατὶ ὅπου εἶναι συναγμένοι δύο ἤ τρεῖς στὸ ὄνομά μου, ἐκεῖ εἶμαι κι ἐγὼ ἀνάμεσά τους». (Μτ. 18:20) Ὅποιος προτιμᾶ νὰ ζεῖ μόνος του ἔξω ἀπὸ τὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἀδελφῶν του αὐτὸς κινδυνεύει νὰ αὐτοκαταστραφεῖ ζώντας στὴν κόλαση τῆς ἀπομόνωσης καὶ τῆς μοναξιᾶς.
Ἀγαπητοὶ καὶ προσφιλεῖς Ἀδελφοί μου,
Ὡς ἐπίλογος στὰ προαναφερθέντα ἄς ἐπαναλάβουμε τὰ λόγια ἐκ τῶν Πράξεων τῆς πρωτοχριστιανικῆς κοινότητας τῶν Ἱεροσολύμων: «Οἱ πιστοὶ ὅλοι ἦσαν ἀφοσιωμένοι στὴν διδασκαλία τῶν ἀποστόλων καὶ στὴν μεταξύ τους κοινωνία, στὴν τέλεση τῆς θείας Εὐχαριστίας καὶ στὶς προσευχές». (Πρ. 2:42) Κι ἄς προσπαθήσουμε τὸ τρέχον ἔτος νὰ ἀφοσιωθοῦμε κι ἐμεῖς ὅπως οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ πρῶτον, στὸ κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας, δεύτερον, στὴν μεταξύ μας κοινωνία, τρίτον, στὴν τέλεση καὶ συμμετοχή μας στὴν θεία Εὐχαριστία καὶ τέταρτον, στὴν προσευχή. Ἔτσι θὰ ἁγιάζεται ἡ κάθε μας μέρα καὶ θὰ μᾶς «ἑνώνει τὸ ἴδιο πνεῦμα» γιατὶ θὰ «ἀγωνιζόμαστε σὰν ἕνας ἄνθρωπος γιὰ τὴν πίστη τοῦ εὐαγγελίου». (Φιλ. 1:27)
Λίαν προσφιλεῖς ἀδελφοί μου, «Ἡ χάρη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄς εἶναι μαζὶ μὲ ὅλους σας. Ἀμήν». (2 Κορ. 13:13)